جنس غم حسین (ع)  فرق می‌کند

به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: این روز‌ها در هر کوچه و محله‌ای که پا بگذاری پرچم‌های مشکی به چشم می‌خورد و صدای نوحه به گوش می‌رسد. خیابان‌ها پر از خیمه‌ها و ایستگاه‌های صلواتی شده، انگار محشری به پاست و هرکس به هر شکلی می‌خواهد نامش در بین عزاداران حسینی نوشته شود. روز گذشته تصاویری از یک هیئت که متعلق به عزاداران نابینا بود در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد که بازتاب زیادی پیدا کرد. در این مطلب می‌خواهیم به چند نمونه از عزاداری‌های متفاوت در این ایام بپردازیم.

هیئت عزاداران نابینای ارسباران

اهالی این هیئت از شهر‌ها و روستا‌های مختلف استان آذربایجان شرقی می‌آیند و هیئت عزاداران روشندلان را در اهر برپا می‌کنند. می‌گویند تمام سال را برای محرم لحظه‌شماری می‌کنند. مشهدی غلامعلی جلوتر از همه سر طناب را به دست می‌گیرد و بقیه پشت سر او می‌ایستند. از پیرمرد ۸۰ ساله تا نوجوان ۱۴ ساله به ترتیب سن و سال ردیف می‌شوند و با دستی طناب را می‌گیرند و با دست دیگر سینه می‌زنند و مردم کوچه و خیابان هیئت را همراهی می‌کنند. می‌گویند هیئت روشندلان بی‌ریاترین هیئت عزاداری است. پرچم هیئت که وارد خیابان اصلی می‌شود مردم از خانه‌هایشان بیرون می‌آیند. یک نفر با سینی شربت و دیگری با جعبه کیک.

پسر جوانی ظرف اسپند را بالا می‌گیرد و یکی از همسایه‌ها گوسفند را برای قربانی جلوی هیئت آماده می‌کند. حاج اکبر جعفری هم کنار دسته عزاداری حرکت می‌کند؛ کسی که سال‌هاست نابینایان را از شهر‌ها و روستا‌های مختلف استان جمع می‌کند و روز تاسوعا دسته روشندلان را در اهر به راه می‌اندازد. چند باری هم نابینایان را به زیارت امام رضا (ع) فرستاده و می‌گوید هر چه در زندگی دارد از برکت دعای همین نابینایان است.

در این هیئت، هیچ صدایی نمی‌شنوید!

مراسم عزاداری ناشنوایان هم یکی از آن هیئت‌هایی است که با بقیه هیئت‌ها متفاوت است و حال و هوای عجیبی دارد. در این هیئت مداح و سخنران با ایما و اشاره برای ناشنوایان روضه و نوحه می‌خوانند و عزاداران به جای صوت روضه را می‌بینند و گریه می‌کنند. یکی از این هیئت‌های ناشنوایان در مشهد است که بیش از ۱۰ سال است به همت حجت الاسلام «رضا اژدر محمدی» در حال برگزاری است. در این هیئت سخنران و مداحی که زبان اشاره نمی‌دانند مطلب شان را می‌گویند و شعرشان را می‌خوانند و یک مترجم زبان اشاره آن را برای مستمعین ترجمه می‌کند. شاید جالب باشد برایتان بگویم در دسته هیئت ناشنوایان هم، بساط طبل و سنج به راه است. شاید برایتان سوال باشد که چرا طبل و سنج باید در جمعی که صدایی نمی‌شنوند، باشد، اما حجت الاسلام محمدی می‌گوید: «واقعیت این است که ناشنوایان، ضربِ طبل را متوجه می‌شوند و با کمک همان، می‌توانند خودشان را با ریتم سینه‌زنی هماهنگ کنند. ضمن این که ما در جمع‌مان، کم‌شنوا هم داریم و صدای طبل و سنج برای آن‌ها قابل درک است.»